Helena nie jest ze Szczecina i na początku ciężko było się jej przekonać do naszego miasta. Sytuacja zmieniła się diametralnie podczas pandemii. Bezinteresowna pomoc drugiemu człowiekowi, samodyscyplina i otwartość szczecinian skradła jej serce.
„Ja już wiem, że Szczecin to moje miasto. W trakcie pandemii zaczęłam się z nim utożsamiać jeszcze bardziej. Wyjątkowe jest to, jak mieszkańcy niosą sobie wzajemnie bezinteresowną pomoc, jak się wspierają. Zmianę w ludziach zauważam także w mojej pracy. Osoby, którym pomagam są teraz bardziej skłonne do współpracy, otwarte na nowe rozwiązania. Ludzie mają więcej pokory, ale także siły.
O swoje zdrowie boją się wszyscy, my także, ale gdybyśmy dali się ponieść strachowi zapanowałby chaos, a wiele osób zostałoby bez pomocy. Ja wspieram i wskazuje kierunki działania, dodaję otuchy, żeby inni czuli, że nie są sami. Nikt nie powinien zostać ze swoim lękiem czy problemem sam. Mój zawód to nie tylko obowiązki, ale także pasja".